Van het moment dat ik wist dat ik een exchange year ging doen tot het moment dat het besproken werd op school, was ik super excited voor prom. Maar zodra het echt dichtbij kwam, werd dat gevoel nog drie keer zo erg! Iedereen die op school erover praat, er wordt aan niks anders gedacht. De posters hangen overal door de school heen, en van links en rechts krijg je alle verschillende jurken te zien. Prom in Amerika is nog veel groter dan ik had verwacht! Nu kon ik zelf nog niet zo goed geloven dat prom al zo dichtbij was, en dus werden mijn hair & make-up appointments een beetje laat gemaakt en vond ik redelijk last minute pas een jurk… Maar dat betekende niet dat de avond niet op en top was!

De hele dag was het al spannend, in de ochtend wilde ik het liefst de hele dag in mijn bed blijven liggen, maar wat ben ik blij dat ik dat niet gedaan heb! Vanaf het moment dat ik en mijn gastmoeder de deur uit gingen, kon mijn dag al niet meer stuk. Eerst de boutonnière ophalen voor mijn date, daarna al meteen mijn haar en make-up laten doen. Zelfs mijn nagels krijgen een mooi kleurtje en voor ik het weet ben ik weer thuis en hijs ik mezelf mijn jurk in. Toen ik in de spiegel keek voelde het allemaal toch wel even heel speciaal – hoe stom en ‘cheesy’ dat ook klinkt, haha!

De hele avond was super gezellig, en ik vond het super om te zien dat iedereen in het begin van de avond super elegant deed, en we elkaar duizenden complimenten gaven, maar hoe dit veranderde in het einde van de avond waar het niemand meer uitmaakte of je haar en make-up er nog goed op zat, want op dat moment is alles wat telt een leuke tijd hebben. Ik was super blij dit met al mijn vrienden en vriendinnen te hebben kunnen delen en het deed me goed weer volledig los te laten en voluit te lachen, dansen en zingen.

Dan, op 27 April werd Koningsdag gevierd, en nee, niet alleen in de grachten van Amsterdam en de straten van Nijmegen! Hier, in Porter, Texas, vierde ik het volop mee! Op school in mijn knal oranje shirt en met rood-wit-blauwe strepen op beide wangen. En al voor een hele lange tijd had ik geplant om zoveel mogelijk vrienden, vriendinnen en docenten ook een vlaggetje te geven… Dus dat werd gedaan! In mijn zangles klas hebben we dan ook het volkslied gezongen en er een hele tijd over gepraat, want het idee van een koning vinden ze toch raar. Mijn choir docente kreeg ook een mooie vlag, net als de docenten van mijn andere lessen die dag en zelfs mijn voetbal coaches! Ik moet zeggen dat ik zelf de dag nog feestelijker vond dan de jaren ervoor.

En vrijwel meteen daarna was het volgende waar ik naar uit mocht kijken mijn familie die langs kwam! Op maandag vroeg van school om naar het vliegveld te rijden en daar met een groot bord “Welcome to Texas” mijn familie opwachten. Die avond heb ik ze meegenomen naar mijn favoriete seafood restaurant Sharky’s, en stelde ik ze voor aan Ali, een van mijn vriendinnen die we daar toevallig tegen kwamen. Het was wel echt raar ze nu te kunnen voorstellen aan de mensen die zoveel voor mij hebben betekend dit jaar, en grappig hoe zij dan naar mijn familie kijken die zij natuurlijk ook nooit hebben ontmoet. Op dinsdag besloot ik niet naar school te gaan, en dus hebben we ontbeten bij iHop (International House of Pancakes) en zijn daarna gaan bowlen. Hierna door naar de mall en daar geshopt en lunch gegeten, en later die middag hebben we “footgolf” gespeeld; golf maar dan met een voetbal en een groot gat waar je die in moet schieten op een groot veld. ’s Avonds de dag afgerond met mijn nummer 1 burger place, Fuddruckers! Ik denk dat ik het meeste genoot van iedereen, maar toch was het leuk ze te laten zien wat ik de lekkerste burger vond.

Gelukkig was de jetlag al wat minder erg doordat ze vanuit New York kwamen en het tijdsverschil er al een beetje in zat, en dus kwamen Sophie en Thomas mee naar school op woensdag! Ze weigerde om half 7 op te staan, dus ze kwamen half 11 de les in, en bleven tot iets na de lunch. Later die dag zijn ze alle vier terug gekomen en hebben ze mijn voetbal team ontmoet, en ook gelijk mijn coaches. Na school bleef ik met papa en Thomas en hebben we een partijtje gevoetbald met een van mijn vriendinnen. Super leuk, maar ik was al behoorlijk moe van practice en helaas liep dat dus minder goed af.. Mijn linker knieschijf gedislokeerd. Net zoals mijn blessure eerder waar de rechter knieschijf naar buiten was geschoten tijdens voetbal. Gelukkig was het deze keer niet zo erg als de vorige keren, en kan ik waarschijnlijk de laatste show met choir nog gewoon dansen en zingen, daar gaan we in ieder geval voor. Toen ik die avond aan de bank gelijmd zat met mijn been omhoog en ijs op mijn knie, ging de rest naar de baseball wedstrijd die we geplant hadden en daar heeft Thomas nog een echte game bal gekregen!

Op donderdag waren we van plan naar Kemah te gaan, een soort pretpark op de pier, maar met mijn knie ging dat vrij lastig en dus hielden we het op uit slapen en hadden we lunch bij TGIF’s en zijn we naar een Mexicaans restaurant geweest voor dinner. Later ‘Captain America Civil War’ gezien en daarna lekker naar bed toe. Vrijdag gelukkig ook een beetje uit kunnen slapen want ik ging nog steeds niet naar school en die ochtend hebben papa en ik mijn kasten doorgekeken om uit te zoeken wat zij allemaal al mee naar huis konden nemen voor mij. Die middag zijn mijn gastouders, gast broer, mama en ik naar Austin gereden voor mijn andere gastbroer Jamie zijn college graduation, en papa bleef thuis met Sophie en Thomas want hun vlucht naar huis was op zaterdag. Graduation was super om te zien, en om mama te quoten, was net als een Harry Potter movie! Ik moet zeggen dat de ceremonie echt super lang (en best wel saai…) was, maar ik had het niet willen missen! Dat weekend hebben we tijd in Austin en later nog in San Antonio doorgebracht en heb ik echt een super tijd gehad!

Helaas moest ik dinsdag weer mijn ‘normale’ leven in, waar de wekker om half 7 gaat en ik een vermoeiende dag school heb. Maar toch voelt het anders, want ik heb nog minder dan een maand hier, en school is in zo’n 2 en een halve week al weer afgelopen! Ik weet dat iedereen het zegt, maar wat is de tijd voorbijgevlogen! Ik vind het nu toch wel echt te snel gaan… Helaas, helaas.

Hier laat ik mijn blog even bij, en dan schrijf ik er nog maar twee dit jaar! De volgende zal gaan over mijn laatste paar weken hier in Porter en de allerlaatste zal gaan over mijn trip door de U.S. voordat ik thuis kom.

Heel veel liefs, en tot snel,

Myrthe