Howdy, Hollanders!

Om te vieren dat het vandaag precies een jaar geleden is dat ik zeker wist dat ik naar Amerika zou gaan voor een jaar, heb ik weer een nieuw blog geschreven!

Om te beginnen met wat ik vandaag heb gedaan; gezongen in de kerk, vertel ik eerst over church. Church in Amerika, ja dat is toch heel anders dan in Nederland. Het is hier meer dan normaal om op Zondag naar de kerk te gaan, en vaak ook nog één keer per week naar Youth Group als je jonger bent dan 18. En ik ben dus nu wel eens mee geweest, en ik moet zeggen dat het toch best interessant was! Ik kan niet zeggen dat ik geloof in alles wat ze zeggen, maar het is toch mooi om te zien hoe een kerk hier kinderen een heleboel levenslessen bij kan brengen, steun kan leveren, en mensen bij elkaar kan brengen. Het is ook niet in een echte ‘kerk’ zoals je je het zou voorstellen, maar gewoon een standaard ruimte, met in het geval van de church waar ik heen ga, ook een podium waar opgetreden wordt. Ze zingen nog meer dan dat ze praten of bidden.

Als ik een ding kan zeggen over afgelopen maand, is het dat het alles behalve doorsnee was. Het einde komt zelfs al in zicht! We hadden eerst een lockdown, waarin alle deuren op slot worden gedaan en we wel 30 minuten in het donker, op de grond, tegen de muur moesten zitten en doodstil moesten zijn. Ja, dat gebeurd in Nederland toch echt niet. Daarna hadden we al snel een probleem met de stroom, en zaten we wel meer dan een uur zonder stroom (of internet) tijdens mijn laatste les voor de lunch. Iedereen had het erover dat als de stroom net iets langer uit was gebleven, iedereen naar huis had gemogen, maar volgens mij was dat meer wishful thinking than anything.

Ook hadden we in deze week een fire drill, en net een paar dagen nadat ik een voetbal blessure was opgelopen, dus ik moest met krukken van de trap af huppelen, waarna ik (en een ander meisje op krukken) gek aan werden gekeken toen we als allerlaatste op de parkeerplaats aan kwamen… En dus ook te ver over de ‘tijdslimiet’ zaten die gehaald moest worden. Oeps…

Ja, op krukken gelopen voor een week door een stomme voetbal blessure. Mijn knieschijf was naar binnen geschoten en dus na een bezoekje van de dokter kreeg ik krukken en het nieuws dat ik zes weken niet mocht sporten. Niet dansen, voetballen, niks. Super balen, want de Spring Show voor dansen komt eraan en het voetbal seizoen is al bijna weer voorbij. Gelukkig gaan we snel een nieuwe brace voor mij bestellen waarin ik wel mag voetballen maar nog wel rustig aan moet doen. En dan kom ik hopelijk niet 400 kilo aan van het stil zitten! Want het blijft Amerika…

Nu had ik wel iets anders waar ik me op kon focussen; Choir Competition! Ik moest een solo voorbereiden en dan daarna zingen voor een jury. Heel leuk om te doen, en ik was ook zeer tevreden met het resultaat. Ik kreeg een Duits liedje, en werd ontzettend gecomplimenteerd op mijn uitspraak! Hoe zou dat nou toch komen? Ik heb uiteindelijk de allerbeste score gekregen voor mijn solo, waar ik natuurlijk heel blij mee was!

Na mijn solo, ben ik naar Katy gebracht waar mama’s vriendin Christel me ophaalde en daar ben ik een nachtje blijven slapen. Het was super gezellig, en ik merkte dat ik de simpelste dingen zoals “smakelijk eten” zeggen, toch wel gemist had. Als mensen me vragen of ik thuis mis, dan moet ik daar toch wel over nadenken. Het is niet dat ik jullie Nederlanders niet mis, maar ik heb gewoon niet zo veel last van heimwee. Ik mis de mensen meer dan het land, denk ik, en ik mis de taal ook wel een beetje. Mijn fiets al helemaal, maar die zie ik over zo’n 4 maanden toch weer, want het is al weer bijna tijd om naar huis te gaan…

Op 9 Juni vlieg ik naar LA, waar ik met andere exchange students een coast-to-coast trip ga doen door Amerika. Ik eindig in New York op 30 Juni en ik ben in Nederland op 1 Juli. Nu ik dit allemaal weet, is het aftellen nu werkelijk tot op het uur al begonnen, maar hopelijk kan ik het nu nog een beetje vergeten. Eerst maar afwachten tot Prom, dan tot papa, mama, Sophie en Thomas hier komen, en daarna de laatste schoolweken!

Heel veel liefs,

Myrthe